«Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω χαλυβουργός»
Η απάντηση των εργατών ηταν ξεκάθαρη και δυναμική, δεν δέχονταν ούτε μειώσεις μισθών αλλά και καμμία απόλυση. Ο κ. Μάνεσης όμως στις 31 Οκτωβρίου ξεκίνησε τις πρώτες απολύσεις και την ίδια μέρα, μετα απο συνελευση των εργαζομενων και ψηφοφορια, η συντριπτικη πλειοψηφια επελεξε τις επαναλαμβανομενες 24ωρες απεργιες.
«Λίγο το άδικο του διλήμματος, που έστελνε εκατοντάδες οικογένειες στο δρόμο ή τους καθιστούσε -έμμισθους- σχεδόν κάτω από τα όρια της φτώχιας και αντίβαινε του βασικού δικαιώματος της επιβίωσης μας, λίγο της πρότερης συνείδησης που είχα, για την εκμετάλλευση που ούτως ή άλλως υφιστάμεθα ως εργάτες εργοστασίου, με έκανε να μπω δυναμικά στον αγώνα οπως ολοι οι χαλυβουργοι», μας έλεγε κοιτώντας μας στα μάτια ο Βασίλης. Η ίδια η απεργία τον έκανε να συνειδητοποιήσει στην πράξη τη δύναμη των εργατών. Το «σαν ξυπνήσεις μονομιάς…» του Βάρναλη.
Το εργοστάσιο σταμάτησε την παραγωγή, όλοι οι εργάτες συμμετείχαν στην απεργία και πέραν του Κινήματος Δεν Πληρώνω, το οποίο από την πρώτη μέρα βρέθηκε σύσσωμο –όπως πάντα- στην πρώτη γραμμή του αγώνα, αντιπροσωπίες εργατών από τα διπλανά εργοστάσια, αγρότες, καθηγητές και δάσκαλοι από σχολεία όλης της Ελλαδας, φοιτητές, μαθητές, υπάλληλοι, νοσηλευτές, αλλά ακόμα και άνεργοι έσπευσαν να συμπαρασταθούν στον αγώνα είτε υλικά, είτε με την παρουσία τους στο εργοστάσιο. Αυτή η παρουσία μεταμόρφωσε μέρα τη μέρα ένα χώρο παραγωγής και επεξεργασίας χάλυβα σε τόπο παραγωγής συνειδήσεων. Εργατικά συνδικάτα απ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης έστελναν βοήθεια, ώστε οι απεργοί να μπορούν να καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες. «Ήταν συγκινητικό να βλέπεις συναδέλφους από την Ελβετία, την Νιγηρία, την Νικαράγουα και απ’ όπου αλλού μπορεί να βάλει ο νους να στέλνουν αντιπροσωπείες, ψηφισματα συμπαράστασης και χρηματικά ποσά, για να συνεχίσουμε τον αγώνα», επαναλάμβανε ο Βασίλης. Οι Ελληνες απεργοί χαλυβουργοί μιλούσαν τη διεθνή γλώσσα της εργατικής τάξης απέναντι στην αριθμολαγνεία του τουρμπο-καπιταλισμού και έπαιρναν πίσω τα ονόματά τους.
Ακόμα και τα ΜΜΕ που στην αρχή κάλυψαν -αποσπασματικά, με εξαιρέσεις τον πάλαι ποτέ 902, τον 105,5 και το διαδικτυακό Vmedia- την απεργία με την ελπίδα μίας παραδειγματικής και γρήγορης καταστολής της, λούφαξαν και ξεκίνησαν πάλι φλυαρίες για τις τράπεζες που χρειάζονται κεφαλαιοποίηση, τη δήθεν υπερπροσπάθεια της κυβέρνησης να «σώσει τη χώρα» θάβοντας τους πολίτες της και τις έριδες στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή τις ρητορικές καταγγελίες της. Έτσι είναι, όπου δεν μπορεί κάποιος να πετάξει λάσπη, ρίχνει σιωπή και αποστρέφει το βλέμμα. Ο κ. Μανεσης, αφου βλεπει οτι ο αγωνας των εργατων δεν μπορουσε να σπασει, σταματα τις διαπραγματευσεις.
Μετα απο 272 μερες απεργιας, το Ιούλιο του '12 ο απεργοσπαστικός μηχανισμός του κ. Μανεση σε συνεργασία με το κ. Αδωνη Γεωργιάδη βουλευτη τοτε της ΝΔ, έστησαν την επέμβαση των ΜΑΤ, τις 6 συλλήψεις εργατών που βρίσκονταν στην πύλη.
«Ο κ. Σιφωνιός, πρώην πρόεδρος του σωματείου μας, μετρά ήδη 110 εξώδικα για τάχα παρεμπόδιση εργαζομένων, παράνομη βία, αντίσταση κατά της αρχής και οργάνωση παράνομης απεργίας. Δεν είναι ο μόνος», μας λέει ο Σταυρόπουλος και ένα ειρωνικό γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη του. Όντως, τέτοια παράσημα αγώνα έχουν να επιδείξουν κι άλλοι, μαζί τους και ο ίδιος. Οι απεργοσπάστες που επιστράτευσε ανεπιτυχώς ο εργοδότης, έκαναν επίσης μηνύσεις και αγωγές σε 24 συναδέλφους τους.
«Κάθε τέτοια μήνυση κοστίζει 100 με 150 ευρώ, που βρήκαν αυτά τα λεφτά;», αναρωτιέται ο Βασίλης αγανακτισμένος υπονοώντας χρηματοδότηση από τον κ. Μάνεση. Τελικά, μπορεί και να είχε δίκιο ένας πρώην πρωθυπουργός που έφυγε νύχτα, λεφτά υπάρχουν. Λεφτά υπάρχουν άλλα όχι για τα λαϊκά και μεσαία στρώματα.
Ακόμα και σήμερα οι πρωτεργάτες της τρέχουν κάθε τρεις και λίγο στην Ευελπίδων, για να αποδείξουν το αυτονόητο της αθωότητάς τους. Κατά τη μακρά διάρκειά της και μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, τις ζυμώσεις, τις συζητήσεις που γίνονταν συχνά πυκνά στο εργοστάσιο, ο κάθε εργάτης γνώρισε τον διπλανό του και καθένας τους ξεχωριστά κέρδισε την εκτίμηση των συναδέλφων του και ολόκληρης της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, δεν δικαιώθηκε ο αγώνας τους μονάχα σε συλλογικό επίπεδο, αλλά και στο ατομικό κέρδισαν τα ονόματά τους πίσω, αστραφτερά, γυαλισμένα σαν παράσημα. Ίσως γι’ αυτό το λόγο, ένα πεντάχρονο αγόρι που συμμετείχε σε μία από τις πολλές θεατρικές παραστάσεις που έλαβαν χώρα στο εργοστάσιο τους μήνες της απεργίας, γύρισε φεύγοντας και είπε: «Μαμά, όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω κι εγώ χαλυβουργός». Μέχρι τότε, ας ελπίσουμε ότι κάθε εργασιακός χώρος, αλλά και καθένας μας χωριστά, θα έχει μεγαλώσει εξίσου.
* Ο Νίκος Στρέφης είναι μέλος της νεολαίας του Κινήματος Δεν Πληρώνω
www.kinimadenplirono.eu
