πηγή Καθόλου δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ κι ας με πεις αισθηματία: μου έλειψες βέρι βέρι μάτς, αναγνώστα! Κι αν πέρασαν μόλις τρεις μήνες που'χουμε ν'ανταμωθούμε, μου φαίνεται πολύς καιρός κι αβάσταχτος του χωρισμού ο πόνος! Αλήθεια θα στο πώ και πίστεψέ-με: κατά το διάστημα αυτό, όλο κι έλεγα να σου γράψω το κατιτίς μου, όλο και σε σκεφτόμουν κι είχα την έγνοια σου. Ε λοιπόν νάμαι που έσκασα ράμφος και...
ποιος με μαζεύει!
Όχι, δεν επιλύθηκαν τα ζητήματα που με κράτησαν μακριά σου (μην σου πω και καθόλου), μήτε ξαφνικά βρήκα μέσα στην καθημερινότητά μου, εκείνον τον επιπλέον χρόνο που απαιτείται για να σου σκαρώνω αναρτήσεις. Ο λόγος που επανήλθα είναι ένας και μόνος: εσύ! Διότι ναι, λύγισα με τα καλά λόγια και τις ευχές σου, τα χελόου σου στα φέιζμπουκ, τα μηνύματα και τα emails, την επικοινωνία σου μαζί μου. Και συνειδητοποίησα αυτούς τους τρεις μήνες που'μαστε χώρια, κάτι πολύ σημαντικό: μπορεί το διαδίκτυο να είναι ένα απατηλό κηνύγι του εφήμερου, μπορεί οι αναρτήσεις σε ένα μπλογκ νάναι φτερό στον άνεμο, αλλά υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που -έστω κι εξαφορμής ενός μπλογκ- είναι πρόθυμοι ν'ανοίξουν τις ζεστές αγκαλιές τους και να σου προσφέρουν απλόχερα την αγάπη τους. Ακόμα κι αν δεν σε ξεύρουν. Ακόμα κι αν είσαι πτηνό. Δεν συνεχίζω γιατί είμαι κι ευσυγκίνητος, θα μουλιάσει η οθόνη.
Άχου, από πού να πρωτοξεκινήσω; Βλέπεις, στο διάστημα που έχουμε να τα πούμε, έχουν γίνει σημεία και τέρατα: η χώρα έβγαλε πρωτογενές πλεόνασμα, η τραγουδίστρια της Αστρίας στη Γιουροβίζιον έβγαλε μούσι, ο Θεοδωράκης έβγαλε κόμμα και η Άντζελα έβγαλε καινούργιο σιντί -με τσίλικο άσμα, εντελώς ταιριαστό με την περίσταση: καμπάκ, ντε! Δώσε Λαίδη, ν'ανέβει το τέμπο.
Όπως κατάλαβες, έχουμε πολλά τόπικς ν'αναλύσουμε, όρεξη νάχεις για φιλολογίες. Από αύριο όμως. Διότι σήμερις, έχει απλώς λιακάδες. Επέτρεψέ μου λοιπόν να σε πάρω από το χεράκι κι έτσι απλά, να αφήσουμε για λίγο τα πλεονάσματα, τα μούσια και τα κόμματα. Και να ξανοιχτούμε στ'ανοιξιάτικα λιβάδια. Μάης δεν είναι;
Έλα να παρακολουθήσουμε ένα καμπάκ πολύ πιο σημαντικό και καθηλωτικό -και από του πτηνού και από της Άντζελας. Το καμπάκ της φύσης, ντε!
Εκεί που οι ευωδιές μπερδεύονται με τα χρώματα και τα ζουζουνίσματα. Σε ένα ζούπερ χαρούμενο ψηφιδωτό αισθήσεων.
Βρισκόμαστε στο όρος Κυλλήνη. Στην ορεινή Κορινθία. Κι αυτά που βλέπεις είναι ανθισμένα σπάρτα -ναι, μπορείς ν'αναφωνήσεις "δις ιζ σπάρτα!, δεν θα σε παρεξηγήσουμε- που πολύ μου αρέσουν, διότι δεν ξεύρω αν στο έχω ξαναπεί, αλλά το κίτρινο είναι μάι φέιβοριτ κάλαρ.
Που το έχουμε και σε μαργαρίτες, μ'αγαπάει, δεν μ'αγαπάει. Είσαι εσύ αναποφάσιστος και την πληρώνει το λουλούδι.
Εδώ σ'αυτό το ολάνθιστο σκηνικό, τίποτα δεν μπορεί να σε πληγώσει. Μήτε τα προβλήματα, μήτε οι σκοτούρες, μήτε οι φόβοι σου. Γιατί αν το καλοσκεφτείς, εδώ βρίσκεται η απάντηση σε όλες σου τις ερωτήσεις.
Ξεύρεις αναγνώστα, αν έχω μάθει κάτι στις τόσες και τόσες μου περιπλανήσεις (προσοχή: ακολουθεί βαρυσήμαντη δήλωση, τύπου διδακτικό ύφος και ανοίγουμε τα τετράδια για να σημειώσουμε) είναι πως η ζωή αποτελείται από μία συρραφή εντυπώσεων. Και πως οφείλει ο καθείς στον εαυτό του, να συλλέγει όσες περισσότερες και καλύτερες εντυπώσεις μπορεί. Για να'χει ν'αναφέρεται σ'αυτές, όταν τον έβρουν τα δύσκολα. Για να'χει να τις μνημονεύει, όταν φθάσει στα στερνά.
Μία συρραφή εντυπώσεων είναι κι αυτό το μπλογκ. Των δικών μου εντυπώσεων. Κι αν βρίσκεις κάποιο ενδιαφέρον σ'αυτές, μεγάλη μου χαρά να τις μοιράζομαι μαζί σου.
Ευτυχώς ο δρόμος είναι μακρύς κι έχουμε τόσα και τόσα ν'ανακαλύψουμε παρέα. Έρχεσαι βόλτα;
